Bastion 7

Jest najbardziej wysuniętym na wschód i najpotężniejszym spośród siedmiu zamojskich bastionów. Położenie szczególnego nacisku na wzmocnienie obrony twierdzy od wschodu nie było przypadkowe: w tej części Rzeczypospolitej zwykle stamtąd nadciągali wrogowie, a ponadto nachylenie terenu w kierunku twierdzy i brak naturalnych przeszkód sprzyjały napastnikom.

Pierwotnie bastion posiadał wydatne orylony (uszy) i ponad 10-metrowej szerokości barki. Po ich zamurowaniu, po obu stronach bastionu, powstały dwie wielkie kazamaty. Zniszczony w 1866 roku w ramach likwidacji twierdzy, został zrekonstruowany na przełomie lat 70. i 80. ubiegłego wieku, ale w formie nadanej mu podczas XIX-wiecznej przebudowy.

Od Starej Bramy Lwowskiej widać zarys pierwotnej formy bastionu VII z zaokrąglonym orylonem oraz XIX-wieczną ścianę, która, łącząc orylon z kurtyną, utworzyła kazamatę w barku bastionu. Pionowe otwory w jego murze to strzelnice dla broni ręcznej. Nad strzelnicami ciągnie się wałek kordonowy, którego zadaniem było utrudnienie oblegającym wdarcie się na mury.